Harold Hamersma, door tijdschrift Winelife uitgeroepen tot de meest invloedrijke Nederlander in de wijnbranche, is wijnjournalist van onder andere Het Parool en NRC Handelsblad. Van zijn hand verschenen meerdere boeken, waaronder de bestseller “Wijnreis door mijn lichaam” en jaarlijks “De Grote Hamersma”. Onderstaande tekst zoals beschreven in De Grote Hamersma 2018:
Lyrarakis
Dafni “Psarades Vineyard” 2015
Kreta
druif: dafni
alcohol: 13%
type: vol
Topproducent. Lees hieronder over wat hij doet met de bijna vergeten melissakidruif. En ook deze dafni heeft-ie voor de vergetelheid behoed. En ook dit is zo onwaarschijnlijk bijzonder. Zoete laurier. Dennennaalden en pepermunt. Klinkt thans het retsina-alarm? Welnee. Maar het doet me er wel aan denken. Zo subtiel. Zo fijn. Zo delicaat. Gember laat zich horen. Tijm dicht in rijm. Rozemarijn met rozenblaadjes. Citroenmeringuezuren. Zacht, bros, knapperig. Ach jeetje. Wat overkomt me toch allemaal op een doordeweekse maandagproefochtend voor De Grote Hamersma? Niemand om het mee te delen. (einde citaat).
Lyrarakis
Melissaki “Gero-detis Vineyard” 2013
Kreta
druif: melissaki
alcohol: 12,5 %
type: vol
Het is bijna zover dat ik het woord ‘curieus’ in de mond ga nemen. Meestal wordt het voorafgegaan door een al licht geïrriteerd klinkend: ‘Mmm…’ Mijn vrouw, zoon en dochter weten wat dat betekent: hij is weer eens wat kwijt. Wat er daarna gebeurt, gaat als meestal volgt: eerst ga ik nog eens kijken waar ik al gekeken heb. Gewoonlijk gaat dit gepaard met driftig heen en weer lopen, de trap op- en afstormen en het hard open en dicht doen van kasten of laden. Niet veel later klinkt er dan ‘Mmm… curieus’, gevolgd door de vraag aan mijn huisgenoten of zij toevallig mijn voetbalschoenen (komt ook voor) hebben gezien. Als er dan als antwoord klinkt: ‘Ik zou gewoon op de lucht afgaan’, ga ik proberen een schuldige aan te wijzen. Om mij gewoonlijk niet veel later duizendmaal te verontschuldigen als mijn vrouw – na een zuchtend ‘Zal ik ze dan maar even zoeken?’ – deze uit mijn voetbaltas haalt. Ze zaten ‘ heel curieus ‘ gewoon in het zijvak. Ook het niet kunnen vinden van de kurkentrekker ‘ die ik onlangs toch nog in mijn hand had ‘ resulteert regelmatig in het gebruik van dit woord. Voordat ik ‘m kwijtraakte, heb ik eerst nog even deze witte uit Kreta geproefd. Van een druif – en da’s pas curieus – die nota bene niet eens in Wine Grapes voor komt. En ik ben zeker van mijn zaak, omdat een vorige keer toen ik zulks online beweerde ik van een meelezende co-auteur van de druivenbijbel te horen kreeg dat-ie er wel degelijk in stond. Destijds heb ik mij uitvoerig moeten verontschuldigen bij José Vouillamoz. Thans moet ik ‘m toch wijzen op deze omissie: de melissaki staat er niet in. Ook niet op een andere manier gespeld. Nog even wat zout in de wonde gooien: in Hugh Johnsons Wijngids 2017 tref ik ‘m wel. In het hoofdstuk ‘Griekenland’, waarbij Kreta-producent Lyrarakis wordt besproken. ‘Producent uit Heraklion, die oude Kretenzer druivenrassen doet herleven, zoals plyto, dafni en – daar is-ie dan – melissaki, waardoor deze druivenrassen praktisch voor uitsterven zijn behoed (de versies van individuele wijngaarden zijn uitzonderlijk).’ Bijzondere wijn dus? Zekers. En goddank nog te drinken ook. Anders had ik dit allemaal voor niks zitten te tikken. Wat valt er te beleven? Zou je niet beter weten dan denk je op geur en eerste smaakindruk: oude Riesling. Goût de pétrole, die onmiskenbare sensatie van de zweem kerosine die de neus bereikt vanuit de stationair draaiende motor van de Boeing dan wel Airbus (laten we vanwege Trump die laatste maar doen), welke ons zo naar verre oorden gaat brengen. Om wijn te proeven, dat spreekt. Naar Kreta dus maar, want die producent wil ik weleens live ontmoeten. Om ‘m hoogstpersoonlijk te danken voor zijn inspanning om deze druiventelg te behouden voor het nageslacht. En ‘m tijdens de gegrilde dorade die ik ‘m aanbied te complimenteren met deze wijn. Compact wit fruit, kloeke bitters, zoetige kruiden, fors sap en een linoleumvloertje. Dat laatste komt goed van pas als we straks het aardewerk over de schouders gooien om de feestvreugde nog wat meer luister bij te zetten. Dat schijnt te doen gebruikelijk te zijn in Griekse postcodes. Ze zouden het moeten verbieden met zo’n schuld aan de Europese Gemeenschap. (einde citaat).
